Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Duo Reges: constructio interrete. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Age, inquies, ista parva sunt. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Memini vero, inquam; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sed haec omittamus; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Bork Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Hoc tu nunc in illo probas. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Iam in altera philosophiae parte. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Stoici scilicet. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Non laboro, inquit, de nomine. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed plane dicit quod intellegit. Eadem nunc mea adversum te oratio est.